جبریل مکرر این صـلا را سـر داد            بـلّـغ، بـلّـغ… نـدا بـه پـیـغـمـبـر داد
فرمان خـداست: بر سر دست بگـیر            آن دست که در رکـوع انگـشـتر داد

**********************

چون صبح الست، عهد دیرینه گرفت            قـرآن مجـسـم، به روی سـینه گرفت
فرمود: علی از من و، من از علی‌ام            آئـیـنـه به روی دست آئـیـنـه گـرفت

**********************

آن روز که خم، به دست دو دریا رفت            فـردوس به خاک‌بوسی صحرا رفت
فریاد فلک به «اِکفِیانی» برخواست            تـا دست مـحـمـد و عـلـی بالا رفـت

**********************

خـورشـید طلـوع کرده از لـبخـندش            نور است و هزار رشته در پیوندش
دیـدنـد در آسـمــان دسـتــان رسـول            دست عـلی است و یـازده فـرزندش

**********************

در آیـنه مهـر و مه، شـکـوفایی کرد            دسـتـان عـلـی، بـلــنـد بــالایـی کـرد
آن روز خـداونـد، خـودش از مـردم            با سـورۀ « مـائـده » پـذیـرایی کرد

**********************

بت‌خانۀ شرک را شکستی ای دست            بر خـندق جهـل، راه بستی ای دست
هر جا که نشان «فـوق ایدیهم» بود            معـنای «ید الله» تو هستی ای دست

**********************

«والـعـصر» که آیه آیۀ آن به عـلی            می‌خورد قسم، به دین به قرآن به علی
»اِنسـانَ لَـفی خُسـر» بود دشـمن او            بـاید که بـیاوریم «ایـمـان» به عـلی

**********************

در ســجــدۀ شـکـر آفــتــاب افــتـاده            جـــای قـــدم ابـــوتـــراب افـــتـــاده
عـمـری‌ست که از حلاوت نام عـلی            حــتــی دهــن کــویـــر آب افـــتــاده

**********************

سرچـشمۀ روشن حیات است غـدیر            عـطر ملکـوت صلوات است غـدیر
گرچه به بلـنـدای شـکوهـش نرسـیم            کـوتاه‌ترین، راه نـجـات است غـدیر